{ ഓർമ്മകളിൽ പ്രിയ റോയിയ്ക്ക് }

ഒരു നീണ്ട യാത്രയുടെ ഒടുവിൽ വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള വഴിയിലെ പോസ്റ്റിൽ പതിച്ചിരിയ്ക്കുന്ന കറുത്ത നിറവും നിറയെ പൂക്കളുമുള്ള പോസ്റ്റെറിലെ നിന്റെ ചിരിയ്ക്കുന്ന മുഖം എന്നോട് പറഞ്ഞത് ..നീ ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല എന്ന ഉൾക്കൊള്ളാനാകാത്ത സത്യമാണ് ....സ്കൂളിലേയ്ക്കുള്ള വഴിയിലെ എന്റെ മുന്ഗാമി ആയിരുന്നു നീ ...പിന്നീടെപ്പോഴോ നീയെന്റെ ചങ്ങാതിയുമായി....വര്ഷങ്ങളുടെ ഒഴുക്കിൽ നീയും ഞാനും രണ്ടു ദിശകളിലെയ്ക്കൊഴുകി പോയി ...ഒരിയ്ക്കൽ അനന്തപുരിയിലെ മധ്യശാലയിൽ വച്ച് വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ നിന്റെ മുഖത്തിന്‌ ചുവപ്പ് നിറമായിരുന്നു ...കുഴഞ്ഞൊഴുകുന്ന നിന്റെ വാക്കുകൾ എന്നോട് പറഞ്ഞത് കുത്തഴിഞ്ഞുപോയ നിന്റെ ജീവിതത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു ..... ചില്ലുകൂടുകൾ വില്ക്കുന്ന നിന്റെ കടയുടെ മുന്നിലിരുന്നു രാത്രി മുഴുവൻ നീ നിന്റെ നഷ്ട്ടങ്ങളെകുറിച്ച് പറഞ്ഞ്കൊന്ടെയിരുന്നു ...പിരിയുമ്പോൾ എനിക്ക് നിന്നോടും നിനക്ക് എന്നോടും ഒന്നും പറയാനുണ്ടായിരുന്നില്ല ...എന്റെയീ യാത്ര തുടങ്ങിയ ദിവസം ചുമരിൽ ഞാൻ വെറുതെ "ഒരു രാത്രി വണ്ടിയുടെ ചൂളം വിളിയ്ക്കായ് കാതോര്ത്ത് " ..എന്ന് കുറിചിട്ടതെന്തിനാനെന്നു എനിക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല ... നാട്ടിലെ സുഹൃത്തുക്കൾ പറഞ്ഞറിഞ്ഞു അന്ന് ആ രാത്രിയിൽ നിന്റെ കടങ്ങളെയെല്ലാം വിട്ടെറിഞ്ഞ്‌ ..പാഞ്ഞുപോയൊരു പേരറിയാ തീവണ്ടിയുടെ മുന്നിൽ നീ നിന്നെ നഷ്ട്ടപ്പെടുതിയെന്നു ....കൂട്ടുകാരാ ക്ഷമിയ്ക്കു എന്റെ വാക്കുകൾ അറം പറ്റിയോ ..? അക്ഷരങ്ങളെ എനിക്കിപ്പോൾ ഭയമായി തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു ....